Van Dunnen werkt als ambtenaar en heeft zich schuldig gemaakt aan fraude. Met het geld betaalt hij onder andere zijn bezoekje aan gezelschapsdame Madeleine en aan een nachtclub. Van Dunnen vermoedt dat zijn nieuwe baas, Roodaard, weet van de fraude. Roodaard bezoekt een nachtclub en ontmoet daar een dame. Van Dunnen, ook in de nachtclub aanwezig, weet dat dit niet Roodaards vrouw is en ruikt een kans om zijn hachje te redden en wil Roodaard chanteren. Dan is er nog mevrouw Roodaard, die achter de escapades van haar man komt en zich bedrogen voelt. Ondertussen worden er meerdere mensen gechanteerd en vallen er doden. Het team van inspecteur Van Muylwijk onderzoekt de zaken, die ogenschijnlijk niks met elkaar te maken lijken te hebben.

Vergezocht en onwerkelijk
Natuurlijk, ‘Dode moordenaars’ is fictie, maar het verhaal is wel erg vergezocht en onwerkelijk. Zo geeft Madeleine haar echte naam en huisadres aan een klant. En wanneer hij haar thuis bezoekt, lijkt ze dit vrij normaal te vinden. Ze stuurt ‘m niet weg, raakt niet in paniek, maar gaat op haar gemak het gesprek met hem aan. Ook de verhaallijn over de dvd’s die gemaakt worden van het intieme samenzijn en de bedkunsten van Van Dunnen en Madeleine voelt gekunsteld aan.

Te detaillistische uitleg
Op het einde wordt het hele verhaal in detail uit de doeken gedaan. Het wordt door een politie-inspecteur verteld aan de officier van justitie. Het lijkt alsof de schrijver aan de lezer uitleg wil geven hoe het verhaal exact in elkaar steekt. Alsof dat niet genoeg is, volgt er ook nog een puntsgewijze opsomming. Door een goede grap of mop uit te leggen, maak je ‘m kapot, zo geldt het eigenlijk ook in dit boek: de schrijver geeft te veel uitleg en neemt zijn lezers daardoor niet serieus. Een klein resumé had volstaan.

Sneu
De gebeurtenissen worden verteld vanuit de verschillende personages. Deze personages spreken overigens voor zich. Door hun beschrijvingen en de gebeurtenissen krijg je een prima beeld van hoe deze karakters zijn. Het maakt ze stuk voor stuk trieste mensen, waarmee je alleen maar medelijden kan hebben. Het verhaal is goed te volgen: eenvoudig verteld en geen ingewikkelde constructies in het verhaal. ‘Dode moordenaars’ kent tal van typische thriller-elementen, zoals chantage, moord en onderzoek, maar toch kan het niet als thriller bestempeld worden. Het is eerder drama door de sneuheid van de personages en hun handelen dan thriller. Maar dat neemt niet weg dat ‘Dode moordenaars’ een aangenaam boek met een interessant verhaal is om te lezen.