Malorie is samen met haar twee kinderen op de vlucht. Ze zijn op de vlucht voor ‘wezens’. Eenmaal besmet door deze wezens plegen mensen zelfmoord. De besmetting vindt plaats door te kijken naar een besmet persoon. Het is dus van belang dat Malorie en haar kinderen hun ogen gesloten houden. Wat zijn deze wezens? Wat willen zij? En hoe kunnen zij gestopt worden?

‘De kooi’ heeft het allemaal niet
Eens in de zoveel tijd lees je een boek dat gewoonweg niet weet te boeien. Dat is met ‘De kooi’ van Josh Malerman zeker het geval. Een recensie schrijven over dit boek is voornamelijk een opsomming van wat dit boek voornamelijk niet is. Om te beginnen is het boek niet spannend. Het verhaal is niet interessant, weet niet te boeien. Het heeft geen diepgang, geen verwevingen van verhaallijnen (het is een enkelvoudig verhaal). ‘De kooi’ speelt zich in het nu af (de vlucht) en enkele jaren hiervoor (opgesloten in een huis, afgeschermd van de buitenwereld om veilig te zijn voor de wezens). De karakters zijn niet uitgediept, je weet na het lezen zelfs nog niks van het hoofdpersonage Malorie. Het heeft hier en daar elementen van horror, maar niet genoeg om het een horrorverhaal te noemen. En het verhaal kent geen einde. Malorie bereikt haar bestemming, maar wat er daarna gebeurt, wat er nu met de wereld en de wezens gebeurt, etc? Je mag er als lezer naar gissen. 

Toch een pluspuntje noemen? Het is makkelijk geschreven, je leest het zo uit.

Conclusie
‘De kooi’ van Josh Malerman is geen vervelend boek om te lezen, maar het weet gewoonweg niet te boeien. 

Het eerste wat je opvalt als je het boek ‘De kooi’ oppakt is de bijzondere lay-out. Het zwarte kaft, met de kraaien en de tekst ‘ open je ogen en je sterft’. Wat hier de bedoeling van is lezen we in het verhaal. Maar zijn de pagina’s normaal wit bij een paperback, bij ‘De kooi’ is dit zwart. Wat het geheel een heel sinistere uitstraling geeft. Een boek waar aandacht aan is besteed en wat ook gelijk de aandacht zal trekken in een boekwinkel. De schrijfstijl is vlot en elk hoofdstuk is geïllustreerd met een kraai en soms met twee, wat ook weer tot dat beetje extra hoort. De verhaallijn wordt afgewisseld in heden en verleden wat het allemaal net iets spannender maakt. Het is geen verhaal waarvan je op het puntje van je stoel gaat zitten, maar het bevat wel een hele mooie en vooral onderhoudende spanning, waardoor je toch wil weten wat het nu is waarvoor de mensen vluchten. De verhaallijn is heel onwaarschijnlijk en gaat over een aantal, dat allemaal, zogauw ze buiten komen een blinddoek voor doen. Er is ‘iets’ aanwezig en de mensen die dit hebben gezien plegen allemaal zelfmoord. Dit gaat heel ver, zelfs baby’s, in dit geval van de hoofdpersoon weten al niet beter of er moet een blinddoek voor als je buiten bent. Hoe je op deze manier een rivier af kunt roeien is voor mij een raadsel. De personages zijn heel goed uitgewerkt en spreken tot de verbeelding. Toch, is het allemaal heel onwaarschijnlijk en zakt die mooie spanning, als een kaartenhuis in elkaar. Zo mooi en doordacht als het uiterlijk van het boek is, zo vreemd en bizar is de inhoud. Vergelijkingen met Stephen King of Hitchcock zijn totaal niet aan de orde. De laatste veertig pagina’s gaan in sneltrein vaart aan je voorbij, ineens is het spannend. Maar dan ook al weer afgelopen. Het verhaal is leuk, maar je blijft als lezer met veel te veel vragen zitten.

Het eerste wat opvalt aan dit boek is de cover.. Slim bedacht door de uitgever, de randjes van de bladzijden zijn zart, de cover heeft ook iets sinister en hij wordt aangeprezen als het betere werk van Stephen King en Hitchcock..

Ik kan het helaas er niet mee eens zijn, het verhaal wordt nergens echt spannend, is zelfs hier en daar onwaarschijnlijk. Het verhaal is telkens verdeeld in twee hoofdstukken, het heden en het verleden, wat soms verwarrend is.

Het boek verteld het verhaal over Malorie en 2 kinderen, Jongen en Meisje genaamd..Zij wonen al 4 jaar in een geblindeerd huis, geen stroom, geen telefoon, kortom afgesloten van de buitenwereld waar ïets "is wat dodelijk kan zijn als je "het  gezien hebt. Wat "het "is blijft lang, te lang geheimzinnig ..

Malorie vlucht met een roeiboot , geblinddoekt , naar een huis waarvan ze van gehoord heeft dat het daar veilig is. Er wonen daar nog meer mensen, die allemaal een eigen, goed beschreven karakter hebben en proberen op alle manieren erachter te komen wat er buiten aan de hand is en hoe ze kunnen ontsnappen zonder" het "gezien te hebben.

Uiteindelijk komt Malorie er met haar kinderen alleen voor te staan en vlucht naar een adres dat ze telefonisch (?) door krijgt van ene Rick. En eenmaal daar aangekomen begint het eindelijk wat spannend te worden, maar de vergelijking met Stephen King gaat voor mij mank.

Het einde is vreemd.. je komt als lezer dan ook niet te weten wat er nou eigenlijk buiten was wat de mensen zoveel angst aanjoeg dat ze of gek werden of zelfmoord pleegden.

Jammer... het lijkt erop dat de auteur er zelf ook geen raad mee wist.. Voor Josh Malerman is dit boek zijn debuut, hij is ook gitarist. Ik hoop dat hij beter gitaar speelt dan boeken schrijft.

Drie sterren voor de moeite...

De kooi is het debuut van gitarist Josh Malerman. Het boek op zich ziet er leuk en interessant uit, doordat de zijkanten van de pagina’s zijn zwart geverfd, hierdoor valt het boek extra op in de winkel. Leuk detail! Het boek wordt benoemd als horror en wordt vergeleken met de betere werken van Stephen King. Hier kan ik mij niet helemaal in vinden. Het boek is zeker spannend en onderhoudend en er zit een tikkeltje bovennatuurlijk in, maar het boek wordt nergens echt spannend genoeg om voor mij als horror bestempeld te worden. Als thriller vind ik het zeker een leuk boek. De spanning kabbelt voort gedurende het verhaal en op sommige punten neemt de spanning wat toe, terwijl het op andere punten weer wat in spanning afneemt. Het boek is vlot geschreven met betrekkelijk korte hoofdstukken wat de vaart er lekker in houd. Per hoofdstuk wordt er regelmatig gesprongen van heden naar verleden, maar dit heb ik niet als storend ervaren, je weet gelijk in welk deel van het verhaal je je bevind.
Het boek gaat over Malorie, ze heeft 2 kindjes van 4 en woont al 4 jaar in een huis waarvan alle ramen zijn afgetimmerd. Als ze naar buiten moet om water te halen uit de put, moet zij dit geblinddoekt doen. Op een dag heeft zij genoeg moed verzamelt om haar kinderen mee te nemen en te vluchten in een roeiboot de rivier op die achter haar huis loopt. Maar waar ze naartoe gaat..?
In het verleden zijn er vreemde verhalen om tv geweest over mensen die ‘iets’ gezien hebben en hierna gek zijn geworden, andere mensen hebben vermoord en daarna zelfmoord plegen. Hoe dit kan is voor iedereen een raadsel, er komen steeds meer berichten binnen over heel de wereld en iedereen raakt in paniek en sluit zich op in zijn/haar huis met alle ramen afgedekt. Nadat de zus van Malorie ‘iets’ heeft gezien en zelfmoord pleegt wordt het Malorie teveel en vlucht ze het huis uit, naar een adres wat ze in een advertentie heeft zien staan. Hier aangekomen wordt ze opgenomen in het groepje wat hier samen leeft. Gedurende het boek komen er nieuwe mensen bij. Ze gaan op onderzoek uit en proberen erachter te komen wat ‘het’ is en wat ze kunnen doen om te overleven. Het komt er op neer dat Malorie er helemaal alleen voor komt te staan, en wat dan?