Met 765 pagina’s 3 pagina’s korter dan zijn succesvolle debuutthriller Ik ben Pelgrim die exact tien jaar geleden vriend en vijand verraste. Dat succes kwam blijkbaar ook als een verrassing voor de voormalig scenarioschrijver zelf want zijn tweede boek, Het jaar van de sprinkhaan, werd acht jaar geleden al voor het eerst aangekondigd. Nu is het dan zover.

Hoofdpersoon is Kane, spion voor de CIA in Denied Access Area’s. Mensen als Kane verschaffen zich toegang tot die ontoegankelijke gebieden, doen wat nodig is en ontsnappen weer. De opdracht is het enige dat telt. Ook in gebieden als No Man’s Land, een supergewelddadig grensgebied van Pakistan, Iran en Afghanistan. Kane reist erheen om een man met cruciale informatie over een grote aanval op de veiligheid van het Westen te evacueren, maar in plaats daarvan ontmoet hij een vijand die de wereld tot aan de rand van de afgrond wil brengen.

Conventioneler
In tegenstelling tot voor zijn debuut, kiest Hayes in zijn tweede voor een conventionelere aanpak. In Pelgrim las je de voorkeur van de auteur voor de grote namen van de spionagethrillers eraan af en gaf hij het epische verhaal een meerwaarde door beide partijen in de strijd tussen oost en west gelijkmatig en met empathie te belichten. Sprinkhaan is duidelijk een dimensionaler verhaal en heeft bij tijd en wijle veel weg van de techno-thrillers van Tom Clancy en consorten. Gebrek aan nuancering maakt het er niet beter op. Dus voor wie niet vies is van enkele flinke, geweldadige avonturen van een spion – bijna een supermens met negen levens – is bij de nieuwe Hayes aan het goede adres.
Wanneer nummer drie verschijnt… daar hebben we nog niemand over gehoord.