Ciaran is slechts twaalf jaar oud als hij bekent zijn pleegvader vermoord te hebben. Hij wordt hiervoor samen met zijn twee jaar oudere en medeplichtige broer Thomas veroordeeld. Politie-inspecteur Serena Flanagan was degene die zeven jaar geleden dat onderzoek voerde en zijn vertrouwen probeerde te winnen. Want zij vermoedde (net als iedereen) dat niet Ciaran de moord pleegde maar Thomas, en dat Ciaran zijn grote broer wilde behoeden voor een zwaardere straf. Ze kon dat echter niet bewijzen of dit uit hem krijgen. Nu de jongens zich direct na hun vrijlating opnieuw in de nesten werkten, denkt Flanagan opnieuw dat Thomas grote invloed op zijn jongere broer heeft. Ze probeert opnieuw het vertrouwen van Ciaran te winnen om achter de waarheid te komen, met alle gevolgen van dien. ?Het bloed kruipt? lijkt te gaan over een moord die Ciaran zeven jaar geleden pleegde, maar deze verhaallijn lijkt ondergeschikt aan het relaas over de zeer nauwe band tussen twee broers. Samen opgegroeid in een pleeggezin waarbij de grote broer zijn kleine broer beschermde. En waar de kleine broer opkeek tegen zijn grote broer. Wanneer één van beiden een misdaad begaat is het dus logisch dat ze het voor elkaar opnemen. Maar de grote vraag in dit boek is niet óf ze dat deden, maar of dat gebeurde uit broederliefde of omdat het door de dominantste van de twee werd opgelegd. ?Het bloed kruipt? is daarmee een interessante psychologische roman. De band tussen de twee broers staat dus centraal. Hierdoor schuift het eigenlijke verhaal naar de achtergrond, want de hoofdpersonages Flanagan en reclasseringsambtenaar Paula Cunningham komen nauwelijks uit de verf. De ziekte van Flanagan en hoe ze daar mee omgaat geeft haar personage kleur, maar het blijft flets. Ook een verhaallijn van de vermeende zelfmoord van de moeder van een goede vriendin van Flanagan gaat als een kaarsje uit. Het enige wat het hele boek als een huis blijft staan is de (bijna) onverwoestbare band tussen Ciaran en Thomas. Het verhaal raakt je en na het lezen van dit boek ben je in mineur gestemd. Door de realistisch beschreven achtergronden van de gebeurtenissen is het onmogelijk een oordeel te vellen over goed en kwaad. Uiteindelijk is iedereen op zijn of haar manier beschadigd en kent het verhaal alleen maar verliezers. Niet alleen logischerwijs de slachtoffers, maar ook de direct en indirect betrokkenen. ?Het bloed kruipt? is een verhaal dat alleen verliezers kent. Echt spannend wordt het verhaal nergens, het is voorspelbaar en kabbelt maar voort. Maar door het ?psychologische sausje? over het verhaal van de zeer hechte band tussen twee broers is het zeker interessant om te lezen.