Kind 39 van Ilaria Tuti vond ik een bijzonder geschreven thriller met een origineel duo. Commissaris Teresa Battaglia en inspecteur Massimo Marini zijn een uitgesproken stel die elk hun rugzal meezeulen. Teresa, een vrouw van begin zestig heeft diabetes en beginnende Alzheimer. Ze is onafscheidelijk van haar notitieboekje. Massimo worstelt met zijn verleden en in de slapende nimf wordt duidelijk met welke problemen hij heeft te kampen. Na deze verpletterende kennismaking was ik heel benieuwd naar de slapende nimf. Er duikt in een dorp in de bergen een mysterieus schilderij op waar met echt bloed is geschilderd. De schilder Alessio Andrian, een partizaan heeft sinds het einde van de tweede wereldoorlog geen woord meer gesproken. Hij staat in nauw contact met de jonge vrouw op het schilderij. Heeft hij haar vermoord? Wat heeft zich idaar in de bergen in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog afgespeeld? Tijdens het onderzoek naar een zeventig jaar oud schilderij wordt er iemand uit het dorp vermoord. Wat is de connectie met het schilderij, met de verdwijning van een jonge vrouw destijds? Naast het oplossen van deze vreemde zaak wordt er veel aandacht besteed aan de karakters van Teresa en Massimo. Ten opzichte van het eerste deel krijg je meer informatie over hun persoonlijke levens en Ilaria Tuti weet op geloofwaardige wijze door te dringen tot hun gedachten en innerlijke strijd. Een mooi staaltje psychologisch denken. De schrijfstijl is bijzonder bloemrijk en de auteur weet je te treffen met mooie quotes. Toch is deze mooie, beeldende lijn ook een valkuil. De beschrijvingen van de omgeving, de uitgebreide verteltrant halen de vaart uit het verhaal. De bovennatuurlijke zaken die ook een rol spelen maken het voor de lezer minder toegankelijk. Ilari Tuti maakt het zichzelf niet gemakkelijk om zoveel zaken in één thriller te stoppen. Al met al is het zeker de moeite waard om dit boek te lezen, als deel drie komt ga ik deze zeker lezen. ***1/2

Met hoge verwachtingen ben ik begonnen in het tweede boek van Ilaria Tuti, ?De slapende nimf? en wederom kan ik zeggen dat ik heb genoten. Teresa en Massimo reizen af naar Friuli wat zich vlakbij Slovenië bevindt. Het is een gebied van veel bossen en valleien. Daar mogen Teresa en Massimo een zogenaamde ?cold case? gaan onderzoeken. Er is een schilderij opgedoken van een vrouw waarvan de schilder Alessio Andrian het gezicht met bloed heef geschilderd. Dit vraagt om nader onderzoek, maar zoals ook al bekend van het eerste deel Kind 39 van deze schrijfster, heeft Teresa, een al wat oudere vrouw, beginnend alzheimer en diabetes. Zij gaat daarom ook altijd op pad met haar notitieboekje, waar zij haar bevindingen in opschrijft. Massimo worstelt nog steeds met zijn demonen uit het verleden, en weet niet goed hoe daar zijn vriendin Elena in past. Door de vele wendingen in dit verhaal is het misschien, soms wat moeilijk te volgen maar de werkelijk prachtige schrijfstijl, met hele mooie quotes, maken het echt de moeite waard. Ook worden de persoonlijke kwesties van Massimo en Teresa verder en dieper uitgewerkt waardoor de spanning soms wat minder wordt. Toch vond ik het bijzonder prettig om te voelen wat deze twee mensen doormaakten. Door de mooie schrijfstijl kun je het verhaal voelen en wordt het mysterieuze voelbaar. De ene keer is het een drama, dan weer occult en zie je voor je ogen een heksenkring tot leven komen. Het is niet echt een thriller, maar kruipt wel degelijk onder je huid. Het een psychologisch vernuft verhaal, waar ik enorm van heb genoten. Kom maar op met deel drie van deze schrijfster met weer het duo Massimo en Teresa in de hoofdrol