Sadie verdwijnt een week na de geboorte van haar dochter Amber spoorloos. Ze laat haar man en Amber achter, om ruim anderhalf decennium later plots weer op te duiken. Sadie verklaart gevlucht te zijn voor de lange man, waarvan ze overtuigd is dat hij destijds haar baby zou meegenomen hebben. Het terug oppakken van haar leven blijkt voor haar lastiger dan ze had verwacht. Ze is psychisch labiel, hoort stemmen en ziet schaduwen. Wat is er destijds gebeurd? Amber is inmiddels volwassen en net vrijgesproken van moord. Ze werkt mee aan een documentaire over de moord, programmamakers Federica en Greta proberen te achterhalen of Amber wel de persoon is die ze zegt te zijn.

Mysteries
In ‘Schaduwman’ draait het om het ontrafelen van mysteries, het boek staat er bol van. De legende van de lange man is er één van. Locke werpt veel vragen op, zoals bestaat de lange man wel echt, waarom is Sadie destijds verdwenen, waarom duikte ze nu weer op, wat is er in de tussentijd gebeurd, en heeft Amber de moord waarvan ze verdacht wordt wel gepleegd? De vragen worden weliswaar beantwoord, maar pas op het einde. Nagenoeg het hele boek wordt gebruikt om het mysterie te vergroten, en juist niet om het te ontrafelen. Er zijn nauwelijks aanwijzingen, pas op de laatste bladzijden wordt het verhaal uit de doeken gedaan.

Spoorzoeker
Het verhaal ontbeert daarom aan spanning. De lezer wordt nieuwsgierig naar het verhaal, maar wordt in zijn reis door het verhaal niet gevoed met aanwijzingen, verduidelijkingen of wat dan ook. Dat maakt het lezen van ‘Schaduwman’ een behoorlijke opgave. Dat wordt ook veroorzaakt door de moeilijke manier waarop het verhaal geschreven is. Er zijn verschillende periodes in het verhaal, het is niet altijd duidelijk wat er nu precies wanneer gebeurt, nergens worden zaken duidelijk verteld (want het mysterie moet continu vergroot worden). Het maken van aantekeningen is bijna noodzakelijk, wat het leesplezier zeker niet ten goede komt. Een auteur zou als een goede reisgids zijn lezer moeten leiden door zijn creatie, zijn verhaal, en er geen spoorzoeker van moeten maken.

Niet sympathiek
De diverse karakters komen matig uit de verf, maar zijn geen van allen echt sympathiek, vereenzelvigen met één van hen is nagenoeg onmogelijk. Ook op dat punt is het geen verhaal dat beklijft of fijn leest.

Conclusie
Al met al is ‘Schaduwman’ een lastig te lezen verhaal, een verhaal dat weinig weet te boeien. De ontknoping is aardig gevonden. Een bekend gezegde luidt: “de reis ernaartoe is mooier dan het doel zelf”. In dit geval lijkt het tegenovergestelde aan de hand. Het doel, de ontknoping is aardig, maar de reis er naar toe is een vervelende. Het idee achter ‘Schaduwman’ mag dan wel goed zijn, de uitwerking is buitengewoon matig.