In ruim een jaar tijd is er een groot aantal meisjes en jonge vrouwen verdwenen. In dit boek volgen we een aantal van hen. We leren ze kennen door gebeurtenissen voorafgaand aan de verdwijningen en door de achtergebleven naasten wanneer ze verdwenen zijn. Zo is er een ambtenaar die zijn nichtje van vijftien wil begeren, een professor die wil aanpappen met een studente en een collega die gevoelens heeft voor de jongere zus van zijn vriendin. Inspecteur Diaz is met het onderzoek naar deze verdwijningen belast, maar heeft geen enkel aanknopingspunt. Daarom rijst de vraag: zijn de meisjes slachtoffers van misdrijven of kozen zij zelf voor een bestaan elders?

Guido Eekhaut publiceerde zo’n veertig boeken bij diverse uitgeverijen in Nederland en Vlaanderen. Hij was journalist, schreef essays, hoorspelen en boeken, onder andere van de Vlaamse tv-series Wolven en Witse. Kenmerkend voor de meeste van zijn boeken is dat hij geen keuze lijkt te maken voor een bepaald genre. ‘De verdwijning’ vormt hier ook geen uitzondering op. Het is geen boek dat zich in hokjes of genre laat plaatsen. Het verhaal heeft van ieder genre wel enkele ingrediënten, maar nergens overtuigend genoeg om er een etiket op te kunnen plakken. De uitgever doet er nog een schepje bovenop. Op de kaft van het boek staat ‘literaire thriller’, op de titelpagina spreekt men van een roman.

De onduidelijkheid over een genre zegt an sich niks over het verhaal, maar Eekhaut laat ook in zijn verhaal de lezer in het ongewisse. Hij laat verschillende niveaus van fictie door elkaar lopen; het verhaal is een samenweefsel van de fantasie van Eekhaut en die van een van de personages. Niet alles wat gezegd wordt lijkt daardoor even waar. Het zet je telkens opnieuw aan het denken: wat heb ik gelezen, wat is er nu gaande en wat betekent dit voor het voorgaande wat ik gelezen heb? Toegegeven, het plot is ingenieus bedacht, maar enorm lastig om te volgen. Dit komt ook omdat de verteller in het boek de lezer niet door het verhaal gidst, maar liever pronkt met mooie maar ook veelal moeilijke woorden.

“Ze is vooral efemeer omdat geen van de potentiële verdachten het potentieel bezit om echt verdacht te zijn. Hun enige laakbare kwaliteit is dat ze zich dicht in de buurt van het verdwenen slachtoffer bevonden.”

Het taalgebruik is buitengewoon sierlijk, met mooie volzinnen en een prachtige vertelstijl.

“In zijn collegezaal is Fayard helemaal alleen. Dat moet niet in de letterlijke betekenis begrepen worden: het auditorium is voor driekwart gevuld.”

De hoofdrol lijkt echter niet weggelegd voor de karakters, maar eerder voor de verteller. Dat pleziert tijdens het lezen, maar het haalt de snelheid uit het lezen.

De conclusie kan niet anders luiden dan dat de mooie stilistische vondsten het boek meerwaarde geven, maar dat deze verdiende credits ingeleverd moeten worden door het moeilijk te snappen verhaal, waarin weinig voortgang zit en aan de oppervlakte blijft. ‘De verdwijning’ is een mooie momentopname, een mooie stilistische documentaire, maar geen hoogstandje qua verhaal.