Wanneer je de korte inhoud leest van ?Boeman? geschreven door Lineke Breukel, heb je geen idee waar je aan begint. Je leest dat een misdaad journalist en schrijver, met de naam Ras Mus een boek wil gaan schrijven over de verdwenen Vikenmeisjes. Sinds tien jaar verdwijnt er iedere zomer, precies op de zelfde dag een jonge vrouw in het kleine dorpje Tatorp dat zich bevindt in Zuid Zweden. In een afgelegen landgoed in dat zelfde dorpje maken we kennis met Raven, een jonge vrouw. Raven is getekend door haar jeugd, draagt een zware last met zich mee en wordt bedreigd door een stalker. Vol overgave stort Ras Mus zich op dit onderzoek. Hoe verder Ras Mus komt hoe gevaarlijker het wordt, maar ook Raven komt steeds dichter bij het moment dat haar stalker gaat toeslaan. Er wordt een spel gespeeld, het spel van macht, de jager en het wild. Maar ook lees je hoe het dorp omgaat met vreemden en hoe de kleine gemeenschap daar mee omgaat. De verjaardag van Raven komt steeds dichterbij, de spanning loopt op, want op die dag zou zij rijp zijn voor hem. De stalker heeft geduld, geduld is schoon, ik zie je, je bent van mij, je bent van mij. Een verhaal waar heel veel dreiging vanuit gaat, wat je ook voelt, hoe verder je komt hoe meer spanning er onder je huid gaat zitten. Het wordt bijzonder goed opgebouwd, en in dit verhaal is doorlezen echt een must. Het verhaal laat zich zeker weer makkelijk oppakken, en je kunt ook zo weer verder lezen, maar dan duurt het even voor die dreiging weer onder je huid zit en je voelt wat Raven voelt. Wanneer je zo goed kunt schrijven en je een dreiging en spanning zo goed kunt neerzetten, zou je denken dat het een echte bestseller wordt. Toch had het naar mijn idee wat sneller gekund, want het duurt best lang voor de climax komt. Misschien is dit wel de bedoeling maar van mij mag het dan iets ingekort worden. De schrijfstijl is heel goed, zoals hierboven al gezegd, maar de hoofdstukken zijn erg lang met weinig alinea?s waardoor je bijna ?verplicht? bent om door te lezen. Dus wat meer alinea?s zou het leesplezier kunnen verhogen. Het einde verhaal zie je wel en niet aankomen. Je wordt heel goed op het verkeerde been gezet, ook weer een mooi pluspunt. Ik heb enorm genoten van het verhaal, het is gruwelijk, redelijk realistisch en zelf zou ik niet graag in Raven haar schoenen staan. Een schrijfster om te onthouden.