Voor deel 15 in de reeks over commissaris Anne Kramer, putte Van Riessen uit zijn eigen verleden bij de Amsterdamse politie, aldus de uitgever in het persbericht.
"Op 4 mei 2000 kreeg commissaris Joop van Riessen, verantwoordelijk voor de openbare veiligheid tijdens de Nationale Dodenherdenking op de Dam, ’s middags om drie uur een ambtsbericht van de BVD: er zou die avond om acht uur door een Molukse groepering een actie zijn gepland, mogelijk zelfs een aanslag op koningin Beatrix. Verder was geen nadere informatie bekend. Van Riessen besloot dat het te laat was om de herdenking nog af te blazen en koos voor het nemen van alle mogelijke extra veiligheidsmaatregelen: o.a. sluiting van alle winkels rond de Dam, detectiepoortjes voor het publiek, fouilleren, sluipschutters op alle daken. Intussen werden ook koningin Beatrix en kroonprins Willem-Alexander op de hoogte gesteld.

Om tien voor acht was alles in gereedheid en kwam de mondelinge toezegging van de benodigde vier ministers binnen dat de scherpschutters zo nodig daadwerkelijk mochten schieten. Pas toen, iets later dan volgens het draaiboek, gaf Van Riessen vanuit de commandokamer het gezelschap in het Paleis groen licht om de Dam op te lopen. Tijdens de kranslegging, de twee minuten stilte en de toespraak van premier Kok was de spanning bij de betrokkenen om te snijden. Om kwart over acht konden zij opgelucht ademhalen. Er was geen incident geweest."

Ambtsbericht
Anne Kramer krijgt op 4 mei als chef van de recherche halverwege de middag een ambtsbericht van de AIVD: er zou die avond tijdens de nationale herdenking op de Dam een aanslag op de Koning plaatsvinden. Meer informatie heeft de Inlichtingendienst niet. Anne Kramer staat voor een onmogelijke beslissing: moet ze de herdenking afblazen of niet? Vooralsnog besluit ze om achter de schermen op zoek te gaan naar de terrorist, maar met het wegtikken van de tijd neemt de druk extreem toe. Dan wordt het acht uur.

Inkijkje
Op die manier neemt Van Riessen de lezer mee in het ingewikkelde proces dat zich vervolgens ontrolt. Was hij om kwart over acht klaar voor Anne Kramer krijgt het voorkomen van een aanslag ook nog een persoonlijk staartje: haar dochter Marit raakt er ongewild bij betrokken. Daardoor krijgt het verhaal een extra lading die het ook wat topzwaar maakt en het voorafgaande overschaduwt. Van Riessen rond het keurig af – daar is hij als auteur geroutineerd genoeg voor – maar het zorgt ook voor een wat ontevreden gevoel. Dat is jammer want wat eraan vooraf gaat geeft juist een fraai inkijkje in hoe het eraan toegaat – of liever gezegd toe ‘kan’ gaan, want het blijft natuurlijk toch fictie – in geval van levensbedreigende meldingen.