De mysterieuze thrillers van J.Sharpe - pseudoniem van Joris van Leeuwen (1986) – ademen de sfeer en suspense van de boeken van Stephen King en Peter Straub. Zijn werk wordt vertaald naar het Engels, Spaans, Portugees en Italiaans en is meerdere keren genomineerd voor verschillende prijzen. Sharpe staat er om bekend verschillende genres met elkaar te mixen. Zijn thrillers bevatten vaak horror- als scifi- en fantasy-elementen. ‘Donkere herinneringen’ is een verhalenbundel met 18 ijzingwekkende, spannende, emotionele, fantasierijke en magisch realistische verhalen.

‘Donkere herinneringen’ is een verhalenbundel met 18 korte, originele en intrigerende verhalen. Een aantal van deze verhalen zijn louter fantasie. Andere, zoals het titelverhaal en ‘Afscheid’, hebben zoveel autobiografische trekjes dat het voor Sharpe bijna therapeutisch was om ze te schrijven. In zijn voorwoord zegt Sharpe dat het schrijven van korte verhalen een kunstvorm is die lastiger is dan menigeen denkt. Velen denken dat ze makkelijker te schrijven zijn dan een boek. Hij vertelt ons dat dit zeker niet altijd het geval is. Je moet snel tot de kern komen en een verhaal neerpennen met een begin, midden en einde, zonder dat je de spanning uit het oog verliest. Het schrijven van een kort verhaal neemt bij hem soms bijna net zoveel tijd in beslag als het schrijven van een boek.

Voor elk verhaal schrijft Sharpe een kort voorafje over hoe en wanneer het verhaal tot stand is gekomen en wat het voor hem betekent. Leuk om dit extraatje vooraf aan elk verhaal te lezen, het geeft toch meer waarde aan het geheel. De verhalen zijn kort en bondig geschreven, we vliegen van het ene verhaal naar het andere zonder dat de aandacht verslapt. Het ene is spannend en ijzingwekkend, het andere heel magisch en mysterieus. Maar ook emotionele verhalen komen aan de orde. Sommige verhalen zijn goed afgerond en helemaal af, andere daarentegen niet. Het is dan ook net alsof er nog iets mist.
Het verhaal dat mij enorm intrigeerde is ‘Het meisje dat vlam kon vatten’. Het verhaal gaat over een verlangen naar iets wat onmogelijk van jou kan zijn, over dat het gras aan de overkant altijd groener lijkt te zijn. Het is het eerste van zijn oudere verhalen en het deed mee aan de Paul Harland-prijs van 2013. In dit verhaal woont Ella op een plek in Antarctica waar alles en iedereen uit ijs bestaat. Haar lichaam kan spontaan in vlammen uitbarsten, hierdoor wordt ze samen met haar vader verbannen. Wanneer ze Schots, een uit ijs bestaande jongen die het altijd koud heeft ontmoet, gaan ze samen op reis. Maar hun reis is niet zonder gevaren.
Het laatste verhaal uit de bundel is ‘Donkere herinneringen’, en dit is tevens de titel van deze bundel. Het is een verhaal waarin heel veel autobiografische elementen zitten. Dat maakt het tot een van de dierbaarste, maar ook beangstigendste verhalen die hij heeft geschreven. Het opmerkelijke aan dit verhaal is dat hij het zelf niet graag terugleest.

Sharpe weet je met zijn originele verhalen te raken. Sommige heel erg, andere wat minder, maar ‘Donkere Herinneringen’ is desondanks een prachtig werk wat je zeker met veel plezier zult lezen.