Marc-Uwe Kling (1982) is een Duitse songwriter, auteur, cabaretier en kleinkunstenaar. Hij studeerde filosofie en drama aan de Vrije Universiteit Berlijn. Van De kangoeroekronieken (2009) werden in Duitsland een half miljoen exemplaren verkocht en van het luisterboek nog eens een half miljoen. De filmrechten zijn verkocht en op de verhalen werd een toneelstuk gebaseerd dat inmiddels in 10 steden is opgevoerd. Uitgeverij De Harmonie heeft het boek in het Nederlands vertaald en uitgegeven in 2018. Inmiddels zijn er in Duitsland twee vervolgdelen uitgegeven. Het vierde deel verschijnt ergens in oktober.

Op een dag komt een kangoeroe tegenover Marc-Uwe Kling wonen. De kangoeroe belt aan om spullen voor een pannenkoek te lenen. Een kennismaking volgt. De kangoeroe is communist en helemaal voor Nirvana. Algauw trekt de kangoeroe bij Marc-Uwe in zijn appartement in. Samen bediscussiëren ze relevante en minder relevante maatschappelijke onderwerpen. Verschillende dialogen en avonturen volgen.

‘Wie met een kangoeroe bevriend is, heeft waarschijnlijk ook een giraf als buurman. Of was het nou een pinguïn? Eh, wacht even. Hoe zat het ook alweer? Hè shit. Ik kan zulke spreuken altijd zo slecht onthouden,’  - Oscar Wilde -

Met deze quote begint het boek over een luie, vrijpostige, dominante, irritante, communistische (en zo kunnen we nog wel even doorgaan) kangoeroe. In ongeveer 80 korte verhaaltjes worden maatschappelijke thema’s aan de orde gesteld en bediscussieert door het buideldier en Marc-Uwe Kling. De verhaaltjes onderling hebben weinig verband. Af en toe zien we elementen terugkomen zoals de beltonen, het 69 cent per minuut aspect, de rode bokshandschoenen, de kersenbonbons etc. Het verhaal begint met het buideldier dat aanbelt bij Marc-Uwe Kling om ingrediënten te lenen om pannenkoeken te bakken. Steeds weer staat hij aan de deur te bellen omdat hij geen enkel ingrediënt in huis heeft, zelfs de pan en het fornuis ontbreken. Een humoristisch en grappig stukje om te lezen. Een grote grijns trekt om je gezicht. Als dit het begin is, dan beloofd dat wat voor de rest. Naarmate het boek echter vordert wordt de luie, agressieve kangoeroe, die inmiddels bij Kling ingetrokken is, steeds irritanter, en niet alleen het buideldier maar ook Kling kan er wat van.

‘Het begint te miezeren. De eerstvolgende die me vraagt of hij kan helpen, wurg ik. Ik ga nu weg. Maar voor ik ga, ros ik eerst die loeiende auto in elkaar! Ik haal uit met een stoeptegel. Ik muteer. De straatmuzikant wordt bang, laat zijn instrument vallen en neemt de benen. Ik pak de gitaar, sla ermee op de loeiende auto in en schreeuw: ‘DON’T WORRY, BE HAPPY!’

Veel thema’s passeren de revue en voortdurend wordt er tegen van alles aangeschopt. Bij een aantal verhaaltjes zijn er onderwerpen die we niet of nauwelijks begrijpen, het boek is uit het Duits vertaald en niet alle Duitse humor is immers onze humor en sommige dingen weten we echt niks vanaf. Marc-Uwe Kling heeft het fictieve personage van de sprekende kangoeroe gebruikt om zich achter te verschuilen. Op deze manier kun je tegen alle ‘Heilige huisjes’ aanschoppen en kwetsend, respectloos en agressief zijn zonder dat jezelf blaam treft.

De kangoeroekronieken heeft een wat rommelig geheel. Woordgrapjes, onderbroekenhumor en literaire gedichtjes, het wisselt elkaar af. Je moet er een liefhebber van zijn om deze ‘humor’ te kunnen waarderen.
Mede door de cover en twee hilarische verhaaltjes waardeer ik dit boek met 1,5*