Chef-kok Maarten Rubens (38) is door zijn lief verlaten en ten einde raad. Op een dag haalt de crisisdienst hem weg bij de dakrand van het restaurant waar hij als chef-kok de scepter zwaait. Om tot rust te komen en te herstellen van een geagiteerde depressie moet hij twee weken lang doorbrengen bij het gezin van zijn zus (49), in zijn geboortestreek Zuid-Limburg bij gebrek aan plaats in de crisisopvang. Hij mag niet alleen worden gelaten vanwege het gevaar van recidive.
 

Waterspiegel
Zo is er een ideale omgeving gecreëerd om de verhoudingen binnen de familie op scherp te zetten. Wat jarenlang onder de waterspiegel verborgen bleef – en dat is nogal wat in dit gezin - komt bovendrijven. Uiteindelijk draait het om vragen als: hoe loyaal ben je aan familie? Hoe kun je het beste doodgaan? Of toch leven?

Zelfmoord
Maarten probeerde zelfmoord te plegen dat is wel duidelijk – en wil dat nog steeds. Dat is een belangrijke lijn in het verhaal. Hij werkt zelfs aan een overzicht van zelfdodingsmethoden met elk de voor- en nadelen. Volkerkink neemt de lezer mee in die wereld, mee in het hoofd van Rubens: “Het is slopend te moeten praten, huilen, om in andermans leven te moeten bivakkeren.”
Hij probeert zich aan iedere strohalm vast te grijpen, zonder succes: “Ik red me voor geen meter zonder Angela.” Het blijft dus lang de vraag: wat gaat Maarten doen?

Kentering
Gaandeweg komt stukje bij beetje aan het licht welke gebeurtenissen in zijn jeugd een rol hebben gespeeld en welke recente ontwikkelingen bijdroegen een de toestand waarin het zich bevindt. Dat is nog een heftig maar de auteur maakt dat in heldere taal wel helder en invoelbaar. Zonder dat je als lezer meteen de neiging hebt 113 te bellen, geeft ze een inkijkje in de gedachtewereld van Maarten. Een noodlottig toeval zorgt voor een kentering. Maar of die definitief is?