Soms, wanneer je jezelf opgeeft voor een leesclup, dan bekruipt je de twijfel. Het boek, wanneer je de flaptekst hebt gelezen spreekt tot de verbeelding, maar ook komt dat vooroordeel naar boven. Dit is geen boek voor mij, maar voor een man. En zo was het dus ook het geval bij Operatie Hanokmin. Een twijfel geval, en men zegt altijd bij twijfel niet doen. Had ik dus maar naar mijn intuïtie geluisterd. Want, hoewel het boek goed in elkaar zit, en bijzonder veel onderzoek is gedaan om het allemaal goed op papier te krijgen, is het echt niet mijn ding. Er wordt uitgebreid ingegaan, hoe een automatisch geweer werkt, hoe een half automatisch geweer werkt, maar ook hoe verschillende operaties moeten worden uitgevoerd. Hoe de trainingen verlopen in het opleidingskamp en wat men van elkaar vind. Dat maakt het soms gewoon saai, maar dan ineens zit je rechtop in je stoel, en spat de spanning van de pagina?s wanneer de Hutu?s en Tutsi?s elkaar op gruwelijke wijze ombrengen. Hoe er wordt beschreven dat er een stapel vermoorde vrouwen, mannen en kinderen liggen, omgebracht. Dit soort verhalen wil ik echt niet lezen. De schrijfstijl is goed, mooie krachtige zinnen, korte hoofdstukken en zijn ze iets langer dan met veel alinea?s. De cover is mooi, een tropisch oerwoud in prachtige kleuren. Het verhaal speelt zich voor het grootste gedeelte af in Rwanda, en ook daar is de nodige aandacht aan besteed, er wordt een mooie sfeer neer gezet, maar ook het grimmige zie je goed voor je. Dat op zich is wel heel knap, zeker bij een debuut. Je ziet dat er aandacht aan is geschonken om het boek een soort van allure te geven. Alles bij elkaar blijft het voor mij een zogenaamd ?mannenboek? en ben ik weer een ervaring rijker.