Je gaat het pas zien als je het door hebt. Deze typische Cruijffiaanse uitdrukking gaat voor mij helemaal op na het lezen van de roman ‘drie dingen over Elsie’ door Joanna Cannon.

Het was in het begin geen makkelijk boek, een beetje traag. Maar misschien is het leven in het bejaardenhuis Cherry Tree ook traag en rijgen de dagen zich aaneen met kleine en grote gebeurtenissen in het leven van onze hoofdpersonen.

Florence Clayborn is gevallen en ligt op de grond wachtend op hulp. In die tijd passeert een heel leven de revue en probeert Florence een aantal gebeurtenissen terug te halen uit haar geheugen. Dit valt niet mee maar gelukkig heeft ze Elsie, Elsie weet haar te helpen met herinneren en kan Florence aan. Want Florence is aanwezig en soms betweterig.

Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld en we maken regelmatig een sprong in de tijd. Dit is nodig om een geheim dat Florence bij zich draagt te ontrafelen.

Sinds er een nieuwe bewoner is gekomen gebeuren er rare dingen in het appartement van Florence, er verdwijnen spullen van haar, de dingen staan op een andere plaats of er gebeuren vreemde dingen waarvan Florence de schuld krijgt.

Florence is ervan overtuigd dat dit een man is uit het verleden waar ze geen goede herinneringen aan heeft en ze gaat samen met medebewoner Jack op onderzoek uit. Het personeel gelooft er niets van want ze denken dat Florence dementeert.

Dat zou zo maar eens kunnen want ze is wel eens de weg kwijt , haar geheugen werkt niet mee en wie gelooft een vrouw op leeftijd?

Gelukkig is daar Elsie, ze biedt troost en sust haar in slaap als ze zich zorgen maakt. Want naast zorgen over de nieuweling heeft ze ook zorgen over Greenbanks. Dit is het eindstation en Florence zit in een proeftijd, de verzorging wil het nog even aanzien maar de dementie lijkt teveel grip op haar te krijgen. Voor extra zorg is er het gevreesde Greenbanks.

De auteur Joanna Cannon is psychiater en schrijft met veel kennis over de ouder wordende mens waarbij het geheugen hapert. Dit proces wordt dan weer inlevend, dan weer mild, tragisch en met humor beschreven. Ieder van ons zal zich vast een dierbaar iemand herkennen in de scenes die beschreven zijn. Met terugwerkende kracht heb ik het boek mooi gevonden. Ik moest het eerst helemaal uitlezen, op mij laten inwerken en toen begreep ik het pas hoe mooi Joanna Cannon het proces van dementie heeft beschreven.