“Privédetective. Neem contact op met me als de politie u niet kan helpen”. Zo luidt de tekst van de advertentie die Kouplan in een krant gezet heeft. Pernilla besluit hem te bellen, want ze heeft hulp nodig om haar verdwenen dochter Julia op te sporen, maar kan, om redenen die in het verhaal duidelijk worden, niet de hulp van de politie inschakelen. De zoektocht naar Julia is de eerste opdracht voor detective Kouplan. Hij is blij dat hij inkomsten heeft, maar heeft geen idee hoe hij deze klus moet aanpakken. Door veel te googelen, en met de hulp van zijn moeder, broer en een goede vriend en vooral geduldig observatiewerk krijgt hij steeds meer een beeld van wat er met Julia gebeurd is.

‘De verdwenen dochter’ is het eerste deel uit een vierdelige serie over Kouplan. De delen zijn los van elkaar te lezen.

Sara Lövestam begint het verhaal door mist te creëren rondom alles wat belangrijk is voor het verhaal en laat daarna de lezer deze mysteries beetje voor beetje afpellen. Zo worden personages niet geïntroduceerd, Lövestam geeft evenmin hapklare brokken informatie. Maar door als lezer zelf stukjes informatie te verbinden en tussen de regels te lezen, wordt veel duidelijk. Deze techniek past Lövestam op heel veel zaken toe.

Wanneer langzaamaan duidelijk is wie Kouplan is en wat zijn beweegredenen zijn om zichzelf als detective aan te bieden, blijkt Lövestam een verrassende insteek gekozen te hebben. Maar de vraag rijst wel meteen of deze insteek wel realistisch is. Onmogelijk is het zeker niet, maar het balanceert op de grens van het geloowaardige.

Het vertelperspectief wisselt regelmatig en een aantal keren zelfs aan het begin van een alinea, zonder aanduiding. Het is vaak niet duidelijk welk perspectief er gekozen is of wanneer de wisseling plaatsvindt, wat het verhaal rommelig en soms lastig te volgen maakt. Lövestam maakt zo van haar lezers ware spoorzoekers, maar deze taak zou ze in deze beter exclusief aan Kouplan overlaten.

Wie aan ‘De verdwenen dochter’ begint laat zich best niet afleiden door het begin. Het is onduidelijk, niet zo spannend, maar het geniale plot maakt dat echt wel goed. Het boek is geen harde thriller door gruwelijke moorden, maar eerder een hartverscheurend verhaal door het leven en welzijn van Pernilla en door wat er met het jonge meisje gebeurt.