Marit Buur groeide op in een gezin met een Indische vader, een Nederlandse moeder en twee zusjes. Na haar vaders overlijden in 2017 legde zij zich toe op zijn mémoires en bewerkte deze tot een ontroerend levensverhaal. Namens mijn vader is de boeiende debuutroman van Marit Buur.

Eugène Bakker wordt in 1930 op Sumatra geboren als zoon van een Friese vader en een Indische moeder. Zijn jeugd verloopt voorspoedig totdat in 1942 de Japanners Nederlands-Indië binnenvallen. Samen met zijn moeder en oudere broer Hugo wordt Eugène opgesloten in een interneringskamp. Vader Wim is al eerder opgesloten en afgevoerd naar een kamp. Eugène belandt uiteindelijk, net als zijn broer, in Baros 5, het meest beruchte mannenkamp op Java. Een kamp waar huiveringwekkende praktijken aan de orde van de dag zijn.

Marit Buur heeft met Namens mijn vader een buitengewoon indrukwekkend levensverhaal geschreven over de bezetting van Nederlands-Indië door de Japanners. In het voorwoord vertelt ze over haar vader Wim die zijn verhaal optekende in drie cahiers die haar zussen en zij terugvonden in de boekenkast van hun ouders. Al lezende voelde ze de behoefte groeien om zijn teksten te bewerken tot een roman, om postuum iets voor hem terug te doen. Met dit boek wil ze haar vader een stem geven.
In de proloog vertelt de vader van Marit Buur hoe hij ertoe gekomen is om zijn belevenissen aan het papier toe te vertrouwen. Met oog voor detail schreef hij over de gelukkige jaren voor de Tweede Wereldoorlog, maar ook over de verschrikkelijke oorlogsjaren, en de tijd erna. Zijn drijfveer was dat zijn levensverhaal niet verloren zou gaan en dat zijn dochters het na zijn dood konden lezen. Het schrijven gaf hem een doel en bracht hem rust.

Namens mijn vader is een indrukwekkende roman met een prettige schrijfstijl. Het boeit vanaf de allereerste bladzijde en neemt je als lezer mee in het leven van Eugène Bakker. De auteur schetst een levendig beeld van het leven in Nederlands-Indië, de emoties stralen van de bladzijden af. Het verhaal raakt enorm, en door de beeldende schrijfstijl is het ook net of je er zelf bij aanwezig bent, alsof je de geuren ruikt en de warmte voelt. Een ontroerend stukje geschiedenis dat erin hakt. In de epiloog schrijft Marit Buur een brief aan haar vader, ze sluit deze af met de woorden:

‘Je hebt je kinderen je hele leven afgeschermd van jouw verleden, van jouw oorlog, pap. Ik beloof je dat de demonen geen vat op me zullen krijgen en dat ik jouw verhaal zal vertellen aan iedereen die het maar horen wil.’

Namens mijn vader is een verhaal dat je moet lezen. Heftig maar tegelijkertijd liefdevol verteld. Een roman die nog lang na het lezen blijft hangen. Een aanrader voor iedereen.